اجتهادي كه مقرونا بالظن، اقدام به عملي که به گمان خودشان درست است
و يك نوع هواي نفساني در رفتار شان ملاحظه مي شود.
اجتهادي عمل کردن ذر صدر اسلام در صحابه و تابعين يك نوعي از اجتهاد بوده كه مقرون به ظن و گمان و نوعي از هواهاي نفساني است؛ واين مطلب مخالف عدالت است. کم کم اجتهادها رنگ " اجتهاد به رأی " به خود گرفت و ائمه اطهار (ع) آن را مذمت کردند.
«اجتهاد در مقابل نصّ»
که یک اصطلاح اصولى(اصول فقه) است.
یعنى مقدّم داشتن نظر شخصى، بر فرمان صریح خداوند عالم و پیغمبر اکرم- صلّى اللّه علیه و آله و سلّم- !
«نصّ»، یعنى گفتار صریح خداوند (قرآن مجید) و سخنان روشن پیغمبر است که توسط راویان اخبار و أحادیث، به ما رسیده و محدّثان بزرگ اسلامى- اعمّ از شیعه و سنّى- در منابع معتبر خود، آوردهاند.
«اجتهاد» نیز در اصطلاح به معناى اعمال رأى و استنباط حکم است،
ولى این اجتهاد، در صورتى براى مجتهد و افراد مطّلع اسلامى، مجاز است که طبق کتاب و سنّت باشد، و نظر مجتهد از این دو منبع سرشار سرچشمه بگیرد، و در جهت مخالف نصّ صریح آن نباشد.
بنابراین، کسى که در مقابل نصّ، اجتهاد مىکند، در حقیقت مىگوید:
«خداوند و پیغمبر براى خود نظرى دارند و من هم نظرى!!».
در صورتى که ما به حکم قرآن در اسلام وظیفه داریم همه جا مطیع امر خدا و فرمان پیغمبر باشیم، و معتقدیم که هرگونه نظر مخالف، در برابر فرمان خدا و پیغمبر، معصیت و بدعت و به کلّى از درجه اعتبار ساقط است.
سید عبد الحسین شرف الدین ،اجتهاد در مقابل نص، ص:9و 10، ترجمه ی استاد علی دوانی
پسکمر،پل خاتون( ... مدينه تا مرو) ...
برچسب : نویسنده : 9polkhatoon-paskamar6 بازدید : 158